آزمایشات

مورد استفاده
-تشخیص افتراقی هیپوگلیسمی (کاهش قند خون) اندوژن از اگزوژن-طبقه بندی دیابت ملیتوس ( وابسته به انسولین و غیر وابسته به انسولین)-بررسی عملکرد سلول های بتا در دیابت-پیش بینی بقاء پیوند های پانکراس-ارزیابی کامل بودن جراحی برداشت پانکراس.
نام روش اندازه گیری
CLIA
نام های مشابه
Connecting Peptide Insulin، Insulin- Connecting Peptide، Proinsulin C-peptide، C- پپتید

نوع نمونه
سرم
حجم نمونه
1 میلی لیتر
کمترین حجم نمونه
0.5 میلی لیتر
نگهداری نمونه
"7 روز در دمای 8 -2 c˚ ، سه ماه 20- c˚"
حمل و نقل نمونه
در 8 -2 c˚ یا 20- c˚
نیازهای همراه نمونه
نوع نمونه روی ظرف نمونه و برگه درخواست حتماً قید شود.
راهنمای جمع آوری نمونه
از تکرار چرخه ذوب و انجماد خودداری گردد.
اطلاعات لازم از بیمار
دیابت ملیتوس-هیپوگلایسمی
معیار رد نمونه
"حجم کم، همولیز،ایکتریک،لیپمیک"
آمادگی لازم قبل از نمونه گیری
نیاز به ناشتایی دارد.

اطلاعات بالینی
C-peptide مشخصاً توسط کبد متابولیزه و توسط کلیه دفع و در ادرار ترشح می شود. ارتباط قوی بین سطح انسولین سرم وC-peptide وجود دارد. C-peptide و انسولین با غلظت مولار یکسان به داخل ورید پورت ترشح می‏شوند ولی نسبت آنها در سرم حدود 5 به 1 تا 15 به 1 است. تقریباً 50 درصد انسولین در عبور اولیه از کبد به سرعت برداشت می‏شود در حالی که برداشت کبدی C-peptide ناچیز است. از سوی دیگر در افراد سالم، نیمه‏عمر C-peptide و پروانسولین تقریباً 30 دقیقه است در حالی که این میزان در مورد انسولین فقط حدود 4 تا 9 دقیقه می‏باشد. در حالات گرسنگی نسبت مولار C-peptide به انسولین در افراد طبیعی 5 می‏باشد. C-peptide را در ادرار هم می‏توان اندازه‏گیری کرد ولی اهمیت بالینی چندانی ندارد. تست سرکوب C-peptide براساس سرکوب شدن ترشح سلول­های بتا پانکراس در طی هیپوگلیسمی است که در بیماران مبتلا به انسولینوما نسبت به افراد طبیعی این سرکوب شدن با درجه کمتری اتفاق می‏افتد.
مقادیر مرجع
0.8-4.2
واحد:ng/ml
تفسیر
در گرانول­های ترشحی سلول­های بتای پانکراس یک پپتید 31 اسیدآمینه‏ای به نامC-peptide به طریق آنزیمی از پروانسولین جدا شده و بدین ترتیب پروانسولین به انسولین تبدیل می‏شود. در نتیجه غلظت سرمی C-peptide متناسب با تولید انسولین اندوژن ( درون زاد) خواهد بود. در مواجهه با هیپوگلیسمی، اندازه‏گیری C-Peptide جهت تشخیص افتراقی مهم خواهد بود. کاربردهای کمتر شایع C-peptide در پانکراتکتومی (براداشت پانکراس) و پس از پیوند پانکراس است. در بیماران مبتلا به نئوپلاسم‏های مترشحة انسولین ( انسولینوما) سطح هر سه پپتید سلول­های بتا (انسولین، پروانسولین و C-peptide) بالاست در حالی که در بیماران مبتلا به هیپوگلیسمی تصنعی (factitious)، سطح انسولین بالا ولی سطوح پروانسولین و C-peptide پایین است.مصرف سولفونیل اوره نیز شرایطی نزدیک به انسولینوما را دارا می باشد چرا که این داروها محرک ترشح پروانسولین، انسولین و C-peptide هستند. تشخیص افتراقی آزمایشگاهی این دو حالت نیاز به ردیابی سولفونیل اوره در پلاسما دارد. در بیماران مبتلا به دیابت شیرین نوع 2 معمولاً سطوح
C-peptide و انسولین طبیعی یا افزایش یافته است و اتو
احتیاط ها
-بیشترین مقدار C-peptide در کلیه تجزیه می شود. بنابراین نارسایی کلیوی می تواند موجب افزایش سطح آن گردد.
-داروهای هیپوگلیسمیک خوراکی مانند سولفونیل اوره ها سطح C-peptide را به صورت تصنعی افزایش می دهد.
- مصرف داروهایی همچون کلروکوئین، دانازول، اتینیل استرادیول و قرص های ضد بارداری موجب افزایش سطح C-peptide می شود.

روز و زمان انجام آزمایش
روزهای زوج